Er is hier echt niets aan de hand...

In de Bawkuregio in het Noordoosten van Ghana leven sinds mensenheugenis de Kusasi. Toen zij, zo'n 150 jaar geleden, een conflict kregen met een stam uit Burkina Faso schoten de Manprusi hen te hulp. Sommige Manprusi bleven in Bawku en vormden daar een kleine minderheid die in groepen, gescheiden van de Kusasi, bijelkaar wonen. Toen de Britten hun koloniale gezag overdroegen aan de lokale bevolking, droegen zij dit over aan de Manprusi omdat de Kusasi geen centraal gezag kenden. De onafhankelijkheid van Ghana vormde de eerste gelegenheid voor de Kusasi om het gezag in de regio in handen te krijgen. Sindsdien laait het conflict regelmatig op. Zo ook rondom de verkiezingen van 2008. Onduidelijkheid over de uitslag, geweerschoten en een aantal doden. Momenteel zijn de gemoederen iets bedaard maar een definitieve oplossing en een verkiezingsuitslag ben ik nog niet tegengekomen.
Mijn reisgenootjes delen gelukkig mijn fascinatie voor conflicten en dus trokken we naar Bawku om daar wat mensen te spreken.

We werden als eerst voorgesteld aan de Municipal Director. "Er is hier wel eens ruzie, maar dat is er in jullie land toch ook wel eens? Maar als het dan toevallig ruzie is tussen een Kusasi en Manprusi is er hier een conflict en durft niemand hier te komen." "Maar die ruzie is ook toch omdat iemand van een andere stam is en niet vanwege een andere reden?" Op deze vraag wordt niet echt ingegaan. "Waarom is er nog een avondklok, als alles rustig is?" "Ooh, die avondklok, ja die is gewoon nog niet afgeschaft...""Aah, natuurlijk." Hij doet ons erg graag geloven dat alles rustig is, er niets aan de hand is en omzeilt de enigszins kritische vragen.

Hierna worden we naar de chief geleidt. We worden ontvangen in zijn 'paleis'; een overdekte plaats met zinken dak,plastic stoelen en een soort klein altaartje. We moeten vertellen wie we zijn, waarom we naar Bawku gekomen zijn en wat voor werk/studie we doen. Hij zegt erg onder de indruk te zijn en is vereerd met ons blanke bezoek. Toch valt hij even later in slaap. De man die alles vertaald en het eigenlijke verhaal houdt blijft gelukkig wel wakker. Hij benadrukt nogmaals hoe vereerd hij met ons bezoek is. Hij hoopt dat we veel voor de regio kunnen betekenen. Daarom heeft hij een speciaal cadeau voor ons. M'n vermoeden wordt bevestigd. De zojuist binnengesleepte geit zal met ons mee moeten! We bedanken hem erg hartelijk voor dit mooie cadeau en geven als dank de belofte het goede woord over Bawku te verspreiden en wat geld. Dan is het tijd om de 3 uur durende hobbelroute in een veel te vol gepropt busje terug naar huis te nemen. De geit gaat ook mee. Past net. Zelf heeft de geit andere plannen en ontsnapt opeens uit de bus. Wij lachen en de chauffeur rent er hard achteraan. Ze komen samen terug en de geit wordt nog strakker vastgebonden dan de eerste keer. Na zo'n 3 uur over hobbels, door gaten en modder komen we eindelijk aan. Wat doen we met de geit? Pauline oppert dat ie wel bij het hotel kan staan. Daar kijken ze hier niet raar van op, beweert ze, en dat blijkt ook zo te zijn! Gelukkig hebben we zaterdag een bruiloft en ontbreekt er nog een passend cadeau! De geit, inmiddels Jakob Jozef II genaamd, krijgt water, bladeren, fruitafval en schaduw; een paradijs voor de gemiddelde Ghanese geit dus wij kunnen rustig gaan slapen...